Υγροθερμικές παραμορφώσεις και θερμομονωτική απόδοση

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα σύνθετα συστήματα εξωτερικής θερμομόνωσης είναι οι υγροθερμικές παραμορφώσεις κατά την λειτουργία τους. Οι παραμορφώσεις αυτές σχετίζονται με τις θερμοκρασιακές συνθήκες στις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν, δηλαδή είτε σε χαμηλές θερμοκρασίας, είτε σε υψηλές λόγω ηλιακής ακτινοβολίας, σε συνδυασμό με την σχετική υγρασία στο εσωτερικό των επιχρισμάτων. 

Η σχετική υγρασία αυξάνει τον συντελεστή θερμικής διαστολής με αποτέλεσμα την δημιουργία έντονων παραμορφώσεων που με την σειρά τους οδηγούν σε τοπική ρηγμάτωση. 

Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο σε όλη τη Νότια Ευρώπη λόγω έντονης ηλιακής ακτινοβολίας, προφανώς στην Ελλάδα και την Κύπρο, και ιδιαίτερα στις όψεις με προσανατολισμό που εμφανίζει υψηλή τιμή του συντελεστή προσπίπτουσας κατακρήμνισης (βροχής) ή σε περιβάλλοντα με ιδιαίτερα υψηλές σχετικές υγρασίες όπως π.χ. οι παράκτιες πόλεις και νησιά. Το πρόβλημα εντείνεται ακόμη παραπάνω όταν το θερμομονωτικό υλικό του υποστρώματος παρουσιάζει και αυτό υψηλές υγροθερμικές διαστατικές μεταβολές. 

Λαμβάνοντας υπόψη τη διαστατική σταθερότητα των υλικών σε υγροθερμικές παραμορφώσεις σύμφωνα με τον DIN 4108-10 διαπιστώνεται ότι η χρήση σύνθετων συστημάτων εξωτερικής θερμομόνωσης με Πετροβάμβακα αποτελούν την πλέον ανθεκτική επιλογή. 

Η διαφοροποίηση του πετροβάμβακα έναντι των αφρωδών μονωτικών έγκειται στο γεγονός ότι αφενός έχει ανοικτή δομή και όχι κλειστές κυψελίδες που μεταβάλουν τον όγκο τους- συνεπώς και τον όγκο του θερμομονωτικού- με την θερμοκρασία και αφετέρου στο ότι παρουσιάζει μικρότερη θερμική διάχυση, α, λόγω μεγαλύτερης πυκνότητας, ρ, και θερμοχωρητικότητας, Cp, (α=λ/p.Cp).  

Επιπρόσθετα, ο Πετροβάμβακας με συντελεστή αντίστασης στη διάχυση υδρατμών, μ=1 επιτυγχάνει συνεχή αφύγρανση ακόμα και σε περιοχές με έντονη σχετική υγρασία περιβάλλοντος και υψηλή τιμή του συντελεστή προσπίπτουσας κατακρήμνισης οδηγώντας τελικά στο ελάχιστο το φαινόμενο του υγροθερμικού σοκ.