Η διαχείριση της υγρασίας στα κτήρια

Η διαχείριση της υγρασίας στα κτήρια αποτελεί βασική παράμετρο για τη θωράκιση και την προστασία του. Για το σκοπό αυτό, εκτός από τις κύριες στεγανοποιητικές μεμβράνες (ασφαλτικές, θερμοπλαστικές, κ.ά.) που χρησιμοποιούνται για τη διαχείριση του νερού που προέρχεται από τις εξωτερικές επιδράσεις (βροχή, χιόνι, κτλ.), χρησιμοποιούνται και ειδικές μεμβράνες για την διαχείριση των υδρατμών κατά την κίνησή τους μέσα από τα δομικά στοιχεία σε τοίχους, κεραμοσκεπές και δώματα.
Σε επίπεδο σχεδιασμού, θερμομόνωση και διαχείριση υγρασίας, είναι εργασίες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους και το τελικό αποτέλεσμα της ενεργειακής αναβάθμισης εξαρτάται από τον ορθό συνδυασμό εργασιών και επιλογής υλικών. Κακές επιλογές στη διαχείριση της υγρασίας έχουν επιπτώσεις στη θερμομόνωση, και κακή θερμομόνωση μπορεί να έχει επιπτώσεις στην εμφάνιση ανεπιθύμητων υγρασιών.

Κυριότερα κριτήρια που λαμβάνονται υπόψη στη διαχείριση της υγρασίας είναι:

• Το είδος του θερμομονωτικού υλικού (ανοικτής ή κλειστής δομής): Υλικά ανοικτής δομής, όπως ο πετροβάμβακας, ο υαλοβάμβακας αλλά και η διογκωμένη πολυστερίνη έχουν μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας από την υγρασία έναντι υλικών πολύ κλειστής δομής, όπως η εξηλασμένη πολυστερίνη.
• Η θέση του θερμομονωτικού στο δομικό στοιχείο (εσωτερικά, εξωτερικά ή στον πυρήνα): Ανάλογα με το θερμομονωτικό υλικό διαφέρει και ο τρόπος χρήσης του στην κατασκευή και η χρήση του συνδυάζεται με στρώσεις υλικών που προηγούνται ή έπονται, ώστε να εξασφαλίσουμε κατά το δυνατόν την καλύτερη θερμομονωτική του λειτουργία σε πραγματικές συνθήκες όπως π.χ. συμβαίνει μεταξύ ενός συμβατικού και ενός αντεστραμμένου δώματος.
• Η περιεκτικότητα υγρασίας στο εσωτερικό του κτηρίου (υγρομετρία): Η υγρομετρία του εσωτερικού χώρου των κτηρίων, η περιεκτικότητα δηλαδή της υγρασίας στον εσωτερικό αέρα, ως αποτέλεσμα της χρήσης του κτηρίου παίζει σημαντικό ρόλο, π.χ. άλλες απαιτήσεις διαχείρισης της εσωτερικής υγρασίας έχει μια κατοικία και άλλες ένα εστιατόριο όπου παράγονται πολλοί υδρατμοί.